اینکه فقیه بزرگی چون شیخ مرتضی انصاری رحمه الله در آثار فقهی و اصولی اش، علوم جفر و رمل را با ذکر اسم تایید کرده و بر آن صحه گذاشته، شرافتی بر علوم غریبه نیست، شرافتی است بر آگاهی آن فقیه بزرگ و روشن بین.
برای در اصالت و حقانیت علوم غریبه تردیدی نیست و در این میان، رمل و جفر قابلیت بیشتری برای بحث دارند چون بیشتر از بقیه موارد علوم غریبه در دسترس هستند و کاربرد و کارکردشان هم بیشتر است.
سوالی که در اینجا قابل طرح است این است که: میان رمل و جعفر چه رابطه ای وجود دارد؟ آیا این دو علم در عرض هم اند یا در طول هم؟ پاسخ این پرسش آسان نیست. علامه حسن زاده آملی می فرماید: رمل بصیر است و جفر خبیر.
در یک کلام:
جفر و رمل مکمل همند. این آینده را به حال می آورد و آن حال را به آینده میبرد. این مستبصر میکند و آن مطمئن. این روشن میکند آن آگاه.
در واقع، رمل ما را به جفر هدایت می کند و جفر هم به رمل.
در علم اعداد تعبیری وجود دارد با عنوان دوایر. مثلا می گویند: دوایر ابجدی. یا دوایر ابتثی و ...
حالا می خواهیم بدانیم دایره علوم غریبه تا کجاست؟ علوم غریبه تا چه شعاعی فعال است و تا کدام مرز می تواند امتداد پیدا کند؟
درباره قلمرو علوم غریبه خیلی ها سوال دارند. همه دوست دارند بدانند که با علوم غریبه می توان مثلا یک مومن نماز خوان را طلسم کرد؟
با علوم غریبه می توان بخت یک خانم زیبای مومن را بست؟
پاسخ این سوالها «آری» است چرا که علوم غریبه دارای وسیع ترین قلمرو ها و دارای گستره ترین دوایر است. کمتر چیزی هست که علوم غریبه نتواند به آن نفوذ و در آن رسوخ کند. در پست های بعدی توضیح خواهم داد که بسیاری از تقدیرهای سیاسی و اقتصادی و تاریخی دقیقا با علوم غریبه ممکن و میسر شده است. نمونه اش خود تحولات ایران است که با کمک چند نفر از اساتید علوم غریبه از جمله مرحوم سید ابوالحسن حافظیان و یاران او در خراسان رضوی صورت گرفته است.
باری، غرض اینکه علوم غریبه محدودیت و ممنوعیتی را به رسمیت نمی شناسد مگر تشرع و تدین فاعل آن و مگر اینکه به ناموس کن فیکون قطعی داخل شود که در این صورت موفق نمی شود و رجعت می کند.
در اینجا خوب است به ماجرایی اشاره کنم که از استاد بزرگ علم اعداد سید مهدی قاضی فرزند عارف بزرگ سید علی قاضی نقل شده است.
سید مهدی قاضی استاد کبیر علم الاعداد بود و به گفته بزرگان، در روزگار من در 100 سال گذشته کسی تسلط او را نداشته است.
او نقل کرده است:
یکی از آشنایان ما عقیم بود. روزی سراغ من آمد و گفت: سید! این درست است که همچون شمایی باشد و من صاحب اولاد نشوم؟ متاثر از خواست او دستوری به او دادم تا به مدت 40 روز انجام دهد.
وسط این عمل، او یک روز پیش من آمد و گفت: امروز صبح وسط عمل بودم که تمثلی برایم روی داد. پرسیدم چه دیدی و چه گفتند؟ جواب داد: شمشیری بزرگ و برهنه و بسیار تیز در برابرم گذاشتند و گفتند: بنابر این است که شما صاحب اولاد نشوید. حالا اگر سر جنگ دارید، این هم شمشیر!
این حکایت ناب از حکایات عجیب این عرصه است که نشان می دهد علوم غریبه تا آخرین مرزهای هستی و تا آخرین منزلگاه تقدیر نفوذ و رسوخ دارد.
گفتنی است سید مهدی قاضی در علم اوفاق و علوم ارثماطیقی خلف صدف پدر بزرگوارش سید علی قاضی رضوان الله علیه بود.
علم رمل یکی از علوم ریشه دار علوم غریبه است. می توان رمل را قدیمی ترین شاخه علوم غریبه دانست که با گذشت زمان متکامل تر شده است. امروزه علم رمل با سهولت بیشتری قابل استفاده است. البته نکته ای که نباید نادیده گرفته شود، این است که در رمل، نوع تفسیر اهمیت زیادی دارد و مهمتر از نفس عمل رمل است. نقطه ها و خط ها برای همه مساوی است و هرکسی می تواند در نهایت به خط و نقطه برسد اما نوع تفسیر است که نقطه و خط ها را متفاوت و متمایز و معنی دار می کند.
کسی که دارای جنبه های باطنی نباشد، او نمی تواند تفسیر عمیقی از خانه ها و بیوت ارایه کند اما کسی که دارای این حالت باشد او می تواند جزئیاتی را از گوشه های رمل استخراج کند و بیان کند که زندگی انسان را زیر و رو کند.
در اینجا وارد این بحث نمی شوم که علم رمل گستره اش چیست و تا کجا ها امتداد دارد و نیز از این موضوع بحث نمی کنم که فرق «رمل» با «جفر» و دیگر شاخه های علوم غریبه چیست؟ در نوشته های بعدی حتما وارد این مسائل خواهیم شد.
در اینجا داستانی را نقل می کنم از علامه بزرگوار سید محمدحسین طباطبایی نویسنده ت «فسیر المیزان».
اینجانب کریم فیضی نقل می کنم از استادم و او نقل می کند از استادش علامه طباطبایی که شبی در جلسه درس تعریف کرد:
در جلسه ای که من حضور داشتم، شخصی که عالم به رمل بود، در مورد شخصی مورد سوال قرار گرفت. آن شخص رمل انداخت و اسم آن فرد را گفت. حضار که طلبه و روحانی بودند، از در انکار درآمدند و گفتند: چه بسیار افرادی با آن اسم باشند!
آن شخص مجددا رمل انداخت و اسم پدر آن فرد را هم گفت!
این دفعه هم روحانیون اشکال کردند که: چه بسیار کسی با این اسم و با این نام پدر موجود باشد!
آن شخص دوباره رمل انداخت و شغل آن فرد را هم گفت!
باز هم روحانی ها انکار و اشکال کردند که : بسا کسی باشد که اسمش و اسم پدرش آن باشد و شغلش هم همین باشد!
آن شخص یک بار دیگر رمل انداخت و این دفعه شماره تلفن منزل آن شخص را گفت!
این بار چون جای اعتراض نبود و اعتراض بی انصافی بود، حضار سکوت کردند!
گفتنی است علامه طباطبایی علم رمل را قبول داشت و در ان سررشته داشت، همچون دیگر علوم و فنون غریبه.
یکی از مسائل علوم غریبه پوشاندن این علوم از غیر و نااهلان است. این مسئله ازقدیم الایام مطرح بوده است.
همین موضوع باعث شده است که بخش مهمی از این علم به صورت سینه به سینه منتقل شود و هرگز در جایی ثبت نشود. استاد به شاگرد اجازه کاری را می داد و او را از نوشتن نهی می کرد. شاگرد نیز به کسی اگر اجازه می دهد، او را از نوشتن نهی می کرد.
این نهی ها بی علت و بی حکمت نبوده است.
به دلیل سوء استفاده هایی که از علوم غیریبه صورت می گیرد، اگر مراقبت صورت نگیرد، میزان از دست می رود و کار به فجایع بزرگ می کشد.
ابن سینا در نمط پایانی اشارات به کسی که آن کتاب را می خواند، توضیه می کند که آن را از نااهلان مستور دارد.
استادان این فن، تا کسی را لایق و دارای طهارت روحی ندانند، کلید این علم را در اختیارش نمی گذارند.
به همین جهت، در غالب نسخهه ای علوم غریبه این عبارت به چشم می خورد:
ای کسی که این طلسمات را به کار می بری، زنهار و زنهار به حرام کاری و عملی از تو سر بزند که دین گبر و نصاری و هفتاد و دو ملت به گردن توست!
به همین جهت، اسرار علوم غریبه عمومی نیست.
هرکسی به آن دست پیدا نمی کند و هرکس هم که دست پیدا کند در اختیار هرکسی نباید قرار دهد.